سهراب
سهراب

 

ﻓﺮﯾﺐ ﺭﺍ ﺧﻨﺪﯾﺪﻩ ﺍﯼ ، ﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﺍ،
ﻧﺎ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺯﯾﺴﺘﻪ ﺍﯼ ، ﻧﻪ ﺯﯾﺴﺖ ﺭﺍ
ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ، ﻭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﯾﺨﺘﯽ،
ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﯾﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﻬﺎﺩﯼ،
ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﯾﮏ ﻭﻫﻢ
ﺩﺭ ﭘﯽ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﯼ، ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ، ﺩﺭ ﺭﺍﻫﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﺎ
ﮔﻮﺷﻪ- ﮔﯿﺮ ﺳﺎﮐﺖ ﺁﯾﯿﻨﻪ؟ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﯿﻮﻩ ﺗﺎ
ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺭﺳﯿﺪﻥ؟
ﻭﺭﻃﻪ ﻋﻄﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﻞ ﮔﺴﺘﺮﺩﯼ،
ﮔﻞ ﺭﺍ ﺷﺐ ﮐﺮﺩﯼ،
ﺩﺭ ﺷﺐ ﮔﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﯼ،
ﮔﺮﯾﺴﺘﯽ
ﻫﻤﯿﺸﻪ - ﺑﻬﺎﺭ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﯼ،
ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺭﯾﺸﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻓﻀﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩﯼ، ﺑﺮ ﺑﺖ
ﺷﮑﻮﻓﻪ ﺷﺒﯿﺨﻮﻥ ﺯﺩﯼ، ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﻫﻮﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ !
ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﯾﺎﺗﺮ،
ﺧﻮﺷﻪ ﺷﮏ ﭘﺮﻭﺭﺩﯼ،
ﻭ ﺁﻥ ﺷﺐ، ﺁﻥ ﺗﯿﺮﻩ ﺷﺐ ، ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻦ، ﺑﺴﺘﺮِ ﺑﺬﺭِ ﮔﺮﯾﺰ
ﺍﻓﺸﺎﻧﺪﯼ
ﻭ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﻮﺩ، ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺳﻔﺮ ﺑﻮﺩ،
ﺩﺭﯼ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩ، ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ
ﮔﺮﯾﺴﺘﯽ، )) ﻣﻦ (( ﺑﯿﺨﺒﺮ، ﺑﺮﻫﺮ ﺟﻬﺶ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺁﻣﺪ، ﻫﺮ
ﺭﻓﺖ
ﻭ ﺍِﯼ ))ﻣﻦ (( ، ﮐﻮﺩﮎ ﺗﻮ، ﺩﺭ ﺷﺐ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ، ﺍﺯ ﻧﯿﻠﯽ
ﺑﺎﻻ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ؟
ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺣﯿﺮﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﭘﻬﻨﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ، ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺭﺍﺯ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻯ ﻧﻮﺭ
ﻭ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﯾﻦِ ))ﻣﻦ (( ﺑﻮﺩﯼ،
ﻭ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮﯾﻦِ ))ﻣﻦ (( ﺑﻮﺩﯼ،
ﻭ ﺗﻮ ﺭﺳﺎﺗﺮﯾﻦِ ))ﻣﻦ (( ﺑﻮﺩﯼ،
ﺍﯼ ))ﻣﻦِ (( ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﯽ،
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺧﯿﺮﮔﯽ ﺩﻧﯿﺎﻫﺎ ﺳﺮﺍﻧﮕﯿﺰ 


نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:





نوشته شده در جمعه 8 آذر 1392برچسب:,
ساعت 21:50 توسط محمد تقوی |
نمايش باکس نظرات
بستن باکس نظرات